پژمان جمشیدی، با 3 فیلم راهی جشنواره فجر می‌شود
دوشنبه ۲۶ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۱:۴۰
پژمان جمشیدی، با 3 فیلم راهی جشنواره فجر می‌شود
"پژمان
جمشیدی" فوتبالیست سابق و بازیگر حال حاضر سینما، تئاتر و تلویزیون سال
پرکاری را در عرصه اکران و تولید پشت سر گذاشته است و هم اکنون با سه فیلم
شانس حضور در جشنواره فیلم فجر را دارد.
مردم‌نیوز:
"پژمان جمشیدی" فوتبالیست سابق و بازیگر حال حاضر سینما، تئاتر و تلویزیون
سال پرکاری را در عرصه اکران و تولید پشت سر گذاشته است و هم اکنون با سه
فیلم شانس حضور در جشنواره فیلم فجر را دارد.
سالها پیش کمتر کسی فکر می کرد که پژمان جمشیدی بازیکن فوتبال امروز به یکی
از پرکارترین بازیگران سینمای ایران مبدل شود. بازیگری که اکثر در آثار
کمدی ظاهر شده و سام درخشانی زوج همیشگی او در آثار سینمایی است.
وی در سال 1397 به عنوان یکی از بازیگران پر کار و فروش سینما شناخته می
شود. تا اینجای کار و در نیمه نخست امسال جمشیدی دو فیلم "تگزاس" و "لونه
زنبور" را در چرخه اکران داشته که هر کدام جزو پرفروش ترین آثار سینمایی
امسال هستند.
علاوه بر این جمشیدی اکران فیلم سینمایی "سوء تفاهم" به کارگردانی "احمدرضا
معتمدی" را پیش روی خود می بیند. جمشیدی برای بازی در همین فیلم در سی و
ششمین جشنواره فیلم فجر برای دریافت سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد نامزد شد.
جمشیدی امسال دست پر راهی جشنواره فیلم فجر شده و با چهار فیلم متنوع شانس
حضور در بزرگترین رویداد سینمایی کشور را خواهد داشت. "ما همه با هم هستیم"
به کارگردانی "کمال تبریزی"، لابرینت به کارگردانی امیرحسین ترابی،
"دینامیت" به کارگردانی سیدمسعود اطیابی" و "ایده اصلی" به کارگردانی آزیتا
موگویی راهی جشنواره خواهد شد.
پژمان جمشیدی متولد 20 شهریور 1356 تهران، بازیکن سابق فوتبال و بازیگر
سینما، تئاتر و تلویزیون ایرانی است. او در سال 1392 با بازی مجموعه
تلویزیونی پژمان به دنیای بازیگری قدم نهاد. جمشیدی طی این سالها با تمامی
نقدها کنار آمد و کار تا جایی پیش رفت که به عنوان یکی از پرفروش ترین
بازیگران تئاتر تبدیل شد و در عرصه تلویزیون نیز با سریال "پژمان" محبوبیت
فراوانی را به دست آورد.
جمشیدی برای اولین بار در فیلم "آتش بس 2" طعم سینما را چشید و خیلی زود
بعد از بازی در این فیلم پیشنهادات فراوانی به سمت وی سرازیر شد. وی در
آثار متفاوتی به ایفای نقش پرداخت و ژانرهای مختلفی را تجربه کرد اما بدون
شک جمشیدی به عنوان یکی از بازیگران موفق سینمای کمدی محسوب می شود.
فیلم سینمایی "خوب بد جلف" اولین ساخته پیمان قاسمخانی توانست به خوبی
مخاطب را راضی کند و فروش خوبی را به ثبت رساند. زوج درخشانی و جمشیدی در
این فیلم یکی از موفق ترین زوج های سالهای اخیر سینما بود. درخشانی و
جمشیدی زوج موفق خود را امسال در فیلم تگزاس نیز تکرار کردند.
حضور جمشیدی در فیلم "آذر" نوار موفقیت های این بازیگر را پاره کرد و وی را
بر آن داشت تا بار دیگر ژانر کمدی را تجربه کند و به همین دلیل به پروژه
کمدی لونه زنبور پیوست. این فیلم نیز فروش خوبی را در گیشه به ثبت رساند.
جمشیدی پاییز امسال با فیلم متفاوت "سوء تفاهم" به سینماها می آید. قصه
فیلم سوء تفاهم ماجرای یک گروگان گیری است که همه چیز در متن واقعیت پیش
می‌رود، اما با گذشت زمان این شبهه پیش می‌آید که این حادثه بیشتر شبیه یک
"سوء تفاهم" یا توهم است.
مریلا زارعی، کامبیز دیرباز، اکبر عبدی و هانیه توسلی از جمله بازیگرانی
هستند که با جمشیدی همبازی شده اند. بازیگرانی که جمشیدی با بازی در کنار
آنها به اولین سیمرغ بلورین جشنوار هفیلم فجر فکر می کند.
نگاهی به تاریخ سینما به مناسبت روز ملی سینما + تصویر
سینما
اگر چه جوان، اما پر رونق ترین، پربارترین و جنجالی ترین تاریخ را پشت سر
گذاشته و به نحوی گریزناپذیر در کلیت تاریخ قرن بیستم جای گرفته است. به
مناسبت 21 شهریور، روز سینما، نگاهی به تاریخچه این هنر داریم
21 شهریور، روز ملی سینما
تاریخ
سینما ۱۲۰ سال قدمت دارد، از آخرین سالهای قرن ۱۹ تا آغاز قرن ۲۱. تصاویر
متحرک به تدریج از از کاروانهای شادی شروع شد و تا آنجا پیشرفت کرد که یکی
از مهمترین ابزار ارتباطات و تفریحات و رسانه پرتعداد قرن ۲۰ شد. تصاویر
متحرک فیلم‌ها تحت تأثیر سه عامل هنر، تکنولوژی و سیاست بوده‌است.
سینما
یک رسانه دیداری شنیداری مبتنی بر فناوری است که به وسیله آن فعالیت
اقتصادی صورت می‌گیرد و همچنین قابلیت استفاده هنری را داراست. یک اثر
سینمایی که فیلم سینمایی نامیده می‌شود، از عناصر تصویر (به صورت مجموعه‌ای
از فریم‌ها) و صدا (گفتگو، صدا و موسیقی) تشکیل شده‌است. یک فیلم بر اساس
فیلمنامه و توسط مجموعه‌ای از بازیگرها، کارگردان، فیلمبردار و عوامل دیگر
ساخته می‌شود. سینما جدیدترین شاخه هنر، معروف به هنر هفتم است که امروزه
یکی از عمومی‌ترین و محبوب‌ترین تولیدات هنری را ارائه می‌کند. سینما
همچنین به محل پخش عمومی فیلم سینمایی نیز گفته می‌شود.
در ایران هر ساله روز ۲۱ شهریور به عنوان روز سینما گرامی داشته می‌شود.
پیش از سینما
نمایش
و رقص، مولفه‌های مشترک بسیاری با فیلم داشت، از قبیل متن نمایش،
نورپردازی، طراحی لباس، تولید، کارگردانی، بازیگری، بینندگی، مستمعین و
درجه‌بندی. سابقه دو هنر فوق به هزاران سال قبل از فیلم بر می‌گردد. بسیاری
از اصطلاحات فنی این دو حوزه نیز در آینده در نظریه و نقد فیلم بکار رفت
مثل اصطلاح میزانسن.
قدمت جعبه به ابن هیثم در کتابی از او با نام
کتاب المناظر بر می‌گردد (۱۰۲۱م، قرن پنجم) و بعدها این دستگاه توسط
گیامباتیستا دلا پارتا در سال ۱۶۰۰ تکمیل شد. نور توسط یک سوراخ کوچک یا یک
لنز در خارج از آن برعکس می‌شود و بر روی یک سطح صاف یا صفحه نمایش داده
می‌شود، در سال ۱۷۴۰ و ۱۷۴۸ دیوید هوم در مقالات رساله‌ای دربارهٔ طبیعت
آدمی و پرس و جویی درباب فرایند فهم در آدمی به بحث دربارهٔ مشارکت و
انگیزش مایه خیال بوسیله تصاویر می‌پردازد که عده‌ای گمان می‌کنند که اولین
ارجاعات در مورد زبان فیلم است.
تولد سینما
در سال ۱۸۷۸
میلادی، ادوارد مایبریج با حمایت مالی للاند استانفورد که سیاستمدار و مؤسس
دانشگاه استنفورد بود موفق به عکسبرداری پشت سر هم از اسبی به نام سالی
گاردنر شد. این عکسهای متوالی توسط ۲۴ دوربین پشت سر هم برداشته شد. آزمایش
فوق در ۱۱ ژوئن در مزرعه پالو آلتو و با حضور نشریات برگزار شد. دوربین‌ها
به موازات حرکت اسب در یک مسیر مستقیم قرارداده شد و شاتر هر دوربین
بوسیله سیمی که با سم اسب در ارتباط بود کنترل می‌شد. هر تصویر در یک هزارم
ثانیه برداشت می‌شد. فیلم بعدی که تجربه شد منظره باغ روندهای بود که در
۱۴ اکتبر ۱۸۸۸ میلادی بوسیله لوئیس پرینس در لیدز، ایالت یورکشایر غربی
انگلیس ساخته شد؛ لذا انگلیسی‌ها به عنوان اولین کسانی که به تصویر متحرک
دست یافته‌اند شناخته می‌شوند.
در ۲۱ ژوئن ۱۸۸۹ میلادی، ویلیام گرین
حق امتیازی به شماره ۱۰۱۳۱ برای دوربین کرونوفوتوگرافیک اش گرفت. ظاهراً
دوربین او قادر به گرفتن ۱۰ عکس بر روی فیلم سلولولید سوراخ دار بوده‌است.
گزارشی از این دوربین در روزنامه عکسی انگلستان در تاریخ ۲۸ فوریه ۱۸۹۰
میلادی منتشر شد. گرین یک سری تصویر از قضیه را برای توماس ادیسون یعنی کسی
که در آزمایشگاهش دستگاهی به نام کینتوسکوپ را ساخته بود ارسال کرد. این
گزارش بار دیگر در مجله Scientific American در تاریخ ۱۹ آوریل همان سال به
انتشار رسید. گرین در سال ۱۸۹۰ مکانی برای نمایش تهیه کرد اما سرعت پایین
نمایش عکسها باعث عدم توجه چشم‌گیری به آن شد.
ویلیام کندی لاری
دیکسون، که همکار ادیسون در لابراتوارش بود توانست با ساخت نواری از جنس
سلولولید برای خودش اعتباری کسب کند. آنها برای تولید فیلم استودیویی به
نام بلک ماریا ساختند. (به علت شباهت ساختمان استودیو با ماشین
مخصوص حمل مجرمین که نامش بلک ماریا بوده‌است). کینتوسکوپ با موفقیت در کل
اروپا منتشر شد اما ادیسون هرگز این وسیله را خارج از آتلانتیک ثبت نکرد.
این امر باعث شد تا از روی این دستگاه تقلیدهایی صورت گیرد، مثل دوربینی که
بوسیله مخترع انگلیسی رابرت و پائول و بیرت اکرس شریکش ساخته شد.
دستگاه سینماتوگراف
پائول
عقیده بر نمایش تصاویر متحرک برای گروهی از تماشاچیان عمومی به جای
بینندگان خاص را داشت، از این رو یک فیلم پروژکتور تولید کرد، اولین نمایش
خودش را در ۱۸۸۵ انجام داد. در حول و حوش همین زمان، در فرانسه، آگوست و
لوئی لومیر سینماتوگراف را اختراع کردند، یک دستگاه قابل حمل که سه قطعه
دوربین، چاپگر و پروژکتور را در یکجا جا داده بود.
برادران لومیر
آنها
به زودی با فیلمهای واقع گرایانه خود به اصلی‌ترین تولیدکنندگان اروپا
تبدیل شدند، کارهایی مثل: کارگران در حال خروج از کارخانه لومیر و کارهای
خنده آوری مثل آبیار آبیاری می‌شود (هر دو در سال ۱۸۹۵) ساخته شده‌اند. در
واقع اولین فیلم تاریخ سینما ورود لوکوموتیو بخار به ایستگاه لسیوته است.
لومیرها پدر سینمای مستند هستند. اولین نمایش عمومی فیلم موشن پیکچرز در
اروپا، متعلق به ماکس و امیل اسکلادا نوسکی بود که با دستگاه آپاراتوس شان
بایوسکوپ که یه دستگاه بدون لرزش بود از ۱ تا ۳۱ نوامبر ۱۸۹۵ انجام شد.
در
می همان سال در آمریکا، اوژن آگوستین لائوست دستگاه ایدلوسکوپ را برای
خانواده لاتهم طراحی کرد. در این دوران فیلم‌ها کمتر از ۱ دقیقه بودند و
اغلب یک صحنه واقعی یا نمایشی را از یک اتفاق عمومی یا ورزش یا بزن و بکوب
را نمایش می‌دادند. هنوز از دستکاری در فیلم خبری نبود: نه تدوینی و اکثراً
بدون حرکت دوربین و صحنه مستقیم. شاخصه تازگی تصاویر متحرک خود به تنهایی
کافی بود تا یکی از بزرگترین اتفاقات قرن اخیر باشد.
تاربخچه ورود سینما به ایران
مظفرالدینشاه
در فروردین سال ۱۲۷۹ از تهران به مقصد اروپا حرکت کرد. در این سفر بود که
با سینما آشنا شد. در سفرنامه مبارکه مظفرالدینشاه آمده است که شاه روز
یکشنبه هفدهم تیر ۱۲۷۹ به اتفاق میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشى به تماشاى
دستگاه سینموفتوگراف و لانترن ماژیک رفته است. این حادثه پنج سال پس از
رواج اختراع برادران لومیر در پاریس رخ داد؛ (شاه این دوربین را اشتباهاً
سینموفتوگراف مى‌نامید.)
فیلم آبی و رابی نخستین فیلم کمدی ایران
در
هفته بعد، مظفرالدینشاه مجدداً به دیوار سینما رفت. حدود یک ماه پس از
اولین دیدار مظفرالدینشاه با سینما، در سه‌شنبه ۲۳ مرداد ۱۲۷۹ در شهر
اوستاند در ساحل دریا در بلژیک، جشن روز عید گل برگزار شد و میرزا
ابراهیم‌خان عکاس‌باشى مشغول عکس سینموفتوگراف‌اندازى از شاه شد. به این
ترتیب بانى ورود نخستین دوربین فیلم‌بردارى و نمایش فیلم، مظفرالدینشاه
است و نخستین فیلمبردار ایرانى نیز ابراهیم خان عکاس‌باشى محسوب مى‌شود.
اولین فیلم ناطق
در
سال ۱۳۱۲ خورشیدی اولین فیلم ناطق ایرانی به نام دختر لر توسط اردشیر
ایرانی در بمبئی ساخته شد. استقبالی که از این فیلم شد، مقدمات ساخت چند
فیلم ایرانی دیگر را فراهم کرد. تغییر جو سیاسی کشور طی سالهای ۱۳۱۵ تا
۱۳۲۷ و اعمال سانسور شدید و مواجهه با جنگ جهانی دوم فعالیت سینمای نوپای
ایران را با رکود مواجه ساخت.
پوستر فیلم دختر لر
هر
چند نباید از نظر دور داشت که تا این دوره هنوز سینما در ایران جنبه عمومی
نیافته بود و استفاده از معدود سینماهای موجود در تهران و شهرهای بزرگ،
تقریباً مختص اشراف و قشرها خاصی از جامعه بود. از طرف دیگر در بین
سازندگان فیلم نیز خط فکری خاصی وجود نداشت و به جز عبدالحسین سپنتا که به
دلیل ویژگی‌های فرهنگی وی عناصر ادبیات کهن ایران در ساخته‌های وی به چشم
می‌خورد، در بقیه موارد فیلمهای ساخته شده عمدتاً اقتباسی ناشیانه از
فیلمهای خارجی بود.
نخستین سالن سینمای عمومی
اولین
سینمای عمومی در ایران توسط میرزا ابراهیم خان عکاسباشی در سال ۱۲۸۳ شمسی
برابر با ۱۹۰۴ میلادی، افتتاح شد اما اولین سالن رسمی سینمای ایران در سال
۱۳۰۵ به نام سینما ایران در تهران ساخته شد.
اولین ها در سینمای ایران
اولین فیلمبردار ایرانی: میرزا ابراهیم خان عکاس باشی (۱۲۷۹)
اولین سینمای ایرانی: گراند سینما (۱۳۰۵)
اولین فیلم صامت ایرانی: آبی و رابی، اوانس اوگانیانس (۱۳۰۹)
اولین فیلم ناطق ایرانی: دختر لر، اردشیر ایرانی (۱۳۱۲)
اولین فیلم دوبله فارسی: دختر فراری، اسماعیل کوشان (۱۳۲۵)
اولین کارگردان زن ایرانی: شهلا ریاحی، فیلم مرجان (۱۳۳۵)
اولین و قدیمی‌ترین مجله سینمایی ایرانی: ستاره سینما (۱۳۳۲)
اولین جایزه نخل طلای جشنواره فیلم کن برای فیلم طعم گیلاس (۱۳۷۶)
اولین جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین (۱۳۹۱)
سینمای ما باید به فردوسی تأسی کند
فرهنگی /
شناسه خبر: 409520
مسئولیت
سینما نسبت به فرهنگ جامعه ایرانی چیست؟ آیا اگر سینمای ما به دردها و
مسائل اجتماعی بپردازد، نسبت به مسائل سیاسی حساسیت منصفانه داشته باشد،
لجاجت نکند، بدجنسی نکند و دردمندانه به مسائل بپردازد آیا مسئولیت خود را
به انجام رسانده است؟
به نظر من این‌طور نیست. این کار مسئولیت رسانه‌ها و ژورنالیسم است.
سینما جایگاهی والاتر و جدی‌تر دارد. سینما می‌تواند نقش مؤثرتر و
ماندگارتری داشته باشد. روزنامه دیروز و مجله پارسال مطلب خواندنی چندانی
ندارند، دیگر فقط می‌شود در آن سبزی پیچید و شیشه پاک کرد. اما سینمای 20
سال پیش را باید بتوان همچنان دید. یعنی باید بتواند از گذر مسائل یومیه
عبور کند و به مسائل عمیق‌تری که در طول این 20 سال، 50 سال، 100 سال دچار
دگرگونی روزمره نمی‌شوند، بپردازد. این بدین معناست که باید به عمق فرهنگ
جامعه بپردازد. پس سینما نسبت به این تعمق، مسئولیت دارد. ولی عملاً
می‌بینیم که متأسفانه این جنبه از سینمای ما کمرنگ و ضعیف است. سینمای ما
باید به فردوسی تأسی کند. شاید به‌نظر سینماگران باید افراد بسیار بزرگی
شوند تا نقش فردوسی را در جامعه ایفا کنند. اما باید بشوند. نه فقط فردوسی،
بلکه باید به سراغ نظامی و خیلی از بزرگان دیگری که داشته ایم حرکت کنیم.
در حقیقت در دوران فقدان سینما این بزرگان نقش سینما را ایفا می‌کردند.
چرا قصه لیلی و مجنون مدام نوشته و نو می‌شود؟ این قصه که قبلاً یکبار گفته
شده است! چرا نظامی دوباره می‌گوید؟! زیرا جامعه نیاز دارد که این قصه در
شرایط جدید، در اندازه‌ها و در محیط خود دوباره نو شود. مثل درختی که باید
برگ‌هایش در پاییز بریزد و در بهار دوباره جوانه بزند. نظامی این نقش را
نسبت به فرهنگ ایفا می‌کرد. اگر فرهنگ ما تداوم یافته و غنی شده، به‌دلیل
نقشی است که فرزانگان ما ایفا کرده‌اند. جایگاه سینماگران ما فرزانگی است.
باید نقش فرزانگی ایفا کنند. نباید خودشان را دست‌کم بگیرند.
سینما همان جایگاهی را دارد که منظومه‌ها در ادبیات ما توانسته‌اند داشته باشند. سینماگران
ما باید همانند کسانی باشند که منظومه ها را سرودند تا نقل محافل این
سرزمین باشد و تا اعماق خلوت مردم می‌رفته و با آن ارتباط برقرار می‌کردند.
آنها باید این فرهنگ غنی را در قالب قصه و روایت به دست مردم می‌رساندند و
مردم از این طریق تربیت و از فرهنگ خود بهره‌مند می‌شدند. ما حداقل در
دوران معاصر خوب می‌دانیم که بشدت دچار نسیان فرهنگی شده‌‌ایم. یادمان رفته
که چه کسی هستیم و سرزمینمان کجاست. صدها مثال می‌توانم بزنم که چطور این
را از یاد برده‌ایم. در چنین روزگاری آیا نباید دوباره به یاد جامعه
بیاوریم که کیست؟ متأسفانه در عمل خلاف این پیش رفته‌ایم. هر جامعه‌ای
فرهنگ و در عین حال، بیماری‌های فرهنگی دارد. طبیعتاً همان‌طور که تنها
موجودی که معده دارد دچار زخم معده می‌شود، تنها فرهنگ ایرانی دچار
بیماری‌های فرهنگ ایرانی می‌شود. ولی متأسفانه ما کلی نظریه‌پرداز در دوران
معاصر داریم که دارند مشخصه‌های بیماری فرهنگی جامعه ایران را به‌عنوان
فرهنگ آن معرفی می‌کنند؛ از کتاب «حاجی بابای اصفهانی» تا «ما چگونه ما
شدیم» و امثال آن. همواره ایرانی‌ها را دروغگو و حقه‌باز خودسر و تک‌رو
برمی‌شمارند و خلاصه هزار و یک عیبی را که می‌شود به یک جامعه نسبت داد
فهرست می‌کنند. جامعه‌ای که مبتلا به چنین وضعیتی شده است در مراحلی
پیشرفته‌تر از نسیان قرار دارد؛ طوری که دیگر به جا نمی‌آورد. وقتی که
جامعه‌ای دیگر به جا نمی‌آورد، دچار استیصال می‌شود؛ استیصال در لغت یعنی
از اصل جدا شدن، پریشان شدن، دچار ترس و لرز شدن، سرگردان شدن. این بلاها
بر سر او می‌آید. اگر قرار است حال این جامعه خوب شود باید به یاد او آورد.
قبلاً هم چنین اتفاقی افتاده است؛ مثل یک قرن قبل از ورود اسلام. در آن
دوره هم شاهدیم که فرزانگان جامعه به جا می‌آورند که درمان جامعه به رخ
کشیدن دردهای جامعه نیست. چون اگر فقط دردها را به رخ او بکشید، آن را از
بهبود یافتن ناامید کرده‌اید. درمان این است که چهره پنهان (کیستی) او را
پیش رویش قرار دهید. این کاری است که افرادی مثل فردوسی، نظامی و سعدی
می‌کنند. جایی می‌خواندم که انگلیسی‌ها در قرن نوزدهم، وقتی می‌خواستند
دیپلمات‌های خود را به ایران بفرستند، آنها را مجبور می‌کردند که گلستان
سعدی را بخوانند. نه از این بابت که زبان فارسی آنها خوب شود، چون
می‌دانستند که در قرن نوزدهم، مردم ایران به زبان فارسی «گلستان» صحبت
نمی‌کنند. یعنی به هم که می‌رسند نمی‌گویند: «منت خدای را عزوجل... پس چرا
باید گلستان می‌خواندند؟ متون دیگری بود که ساده‌تر و نزدیک‌تر به زبان
محاوره مردم بودند. از نظر انگلیسی‌ها موجزترین متنی که می‌گوید ایرانی‌ها
کیستند، گلستان سعدی است. برای این بود که مردم ایران را به جا آورند و
بشناسند که با کدام مردم و سرزمین طرف هستند. کیمیاگری، رندی، قائمیت
بالذات ایرانیان را در گلستان سعدی ببینند. ما معمولاً گلستان سعدی را
این‌طور نمی‌خوانیم. بلکه تنها موسیقی کلام و چند مسأله اخلاقی از آن را به
جا می‌آوریم. به مثابه آیینه‌ای که تصویر حقیقی ما را منعکس کرده است به
آن نگاه نمی‌کنیم. باور من این است که سینمای ایران چنین مأموریتی دارد.
این مسئولیت ملی سینمای ایران است. برای اینکه سینمای ما به این مهم نزدیک
شود، ممکن است راهی طولانی در پیش داشته باشد؛ «ذات نایافته از هستی بخش،
کی تواند که شود هستی بخش؟» سینماگر ما اول باید فردوسی شود. یعنی باید
خودآگاه شود. کمتر سینماگری را امروز داریم که به این خودآگاهی رسیده باشد.
تبلیغات 
