|
خوشنویسی -هنر-حیدرامیرپور خوشنویسی نستعلیق -هنر اصیل ایرانی
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
[ جمعه 13 تیر 1399 ] [ 06:50 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
علاءالدین تبریزیعلاءالدین محمد بن شمس‌الدین محمد حافظ تبریزی ملقب به مُلا عُلا بیک یا علاءالدین تبریزی از استادان خطوط ششگانه به‌ویژه در خطوط ثلث، نسخ و رقاع در نیمه دوم قرن دهم و نیمه اول قرن یازدهم بوده‌است. او شاگردان صاحب نامی چون عبدالباقی تبریزی و علیرضا تبریزی عباسی را تربیت کرده‌است. از آثار او کتیبه‌هایی در عمارت‌های مختلف شهر تبریز بوده که غالباً در اثر گذشت زمان از میان رفته‌است.[۱] عُلا بیک شاگرد شمس‌الدین محمد تبریزی نویسنده فرمان شاه طهماسب است[۲] و عبدالباقی تبریزی که بعضی از کتیبه‌های مسجد امام (مسجد شاه یا مسجد سلطانی) اصفهان را به امر شاه عباس نوشت از شاگردان او بوده‌است.[۳] آثار تاریخ دار علاءالدین تبریزی از سال ۹۶۳ تا ۱۰۰۱ ه.ق دیده شده و او دست‌کم تا این سال می‌زیسته‌است.[۲] پانویس [ چهارشنبه 22 مرداد 1399 ] [ 07:41 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ چهارشنبه 22 مرداد 1399 ] [ 07:38 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
میرزا غلامرضا اصفهانی
میرزا غلامرضا اصفهانی (۱۲۴۶-۱۳۰۴ هجری قمری) از استادان خوشنویسی ایرانی و برجسته‌ترین خوشنویس خط نستعلیق و شکسته‌نستعلیق بود. میرزا غلامرضا اصفهانی از معروف‌ترین خوشنویسان دوره قاجار بوده‌است. نام پدرش «میرزا جان» بود و در جوانی به دربار محمد شاه و پس از آن به دربار ناصر الدین شاه راه یافت.[۱] زندگی[ویرایش]پدر میرزا در سال ۱۲۱۲ه. ق از اصفهان به تهران آمده و به کسب قنادی مشغول شد. از آن‌جا که با وجود چند فرزند دختر، هیچ پسری نداشته، به زیارت امام‌رضا(ع) مشرف شده و با توسل به آن حضرت خداوند در سال ۱۲۴۶ ه. ق. پسری به وی می‌دهد که به همین دلیل نام وی را غلامرضا نهادند.[۲] میرزا غلامرضا مردی مسلمان، عارف، ادیب، دلسوخته و اهل معنی و اعتقاد بود.[۳] غلامرضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به‌تمامی شد.[۲] او در سنین پختگی و استادی هنر خود را «توفیق خداوند عزوجل» می‌داند [۳] و آنجاییکه اوصاف هنرش را شرح می‌دهد، می‌گوید که «نه از باب خودستایی است بلکه محض بروز فضل یزدانی و نفس مسیحایی است» ([۳] غلامرضا در ۵ سالگی به مکتب رفت پس از دو سال قادر به خواندن قرآن به‌تمامی شد. میرزا در خاطراتش می‌نویسد که در همان سال در رؤیایی صادقه به محضر امیرالمؤمنین علی(ع) شرفیاب شده و همین واقعه سیر زندگی او را دگرگون می‌کند. میرزا در قطعه‌ای به خط شکستهٔ خفی چنین می‌نویسد: «قریب هفت سال از سنین عمرم گذشته در دبستان به خواندن قرآن اشتغال داشته. شبی به خواب، بزرگواری ارشادم نمود به تقبیل آستان شاه اولیا در دنبالش شتافتم. در گوشهٔ آن جا حضرت شاه اولیا ارواح العالمین له الفدا توقف داشتند. چون نزدیک‌تر شدم فرمود مشقت بیاور. علی‌الفور صفحه کاغذ و دواتی به حضور مبارک تقدیم نمودم. در وسط آن صفحه لام و الف و یایی نگاشته و فرمودند از این رو بنگار. فردای آن شب در دبیرستان معلم صورت خواب را سؤال نمود. این بندهٔ حقیر ماجرا کماجرا باز گفت. دیگر حقیر را به تحصیل خط واداشت...»[۲] و این آغاز کار خوشنویسی او بود. میرزا پس از آن نزد میر سید علی تهرانی (پدر میرحسین خوشنویس مشهور) به تعلیم خط پرداخته تا جایی که در نه سالگی به حسن خط نامی می‌شود [۴] و در طول عمر نچندان بلندش آثار بسیاری را آفریده که برخی از آن‌ها در زمرهٔ آثار ملی هنری کشور ثبت شده‌اند. او را به بابی‌گری متهم کردند که شفاعت یکی از اعیان یا فرزندان ناصرالدین شاه او را از خشم شاه رهانید و از مرگ نجات داد.[۵] میرزا غلامرضا که دیر همسر اختیار کرده بود در سال ۱۳۰۰ ه. ق هنگامی که ۵۴ ساله بود، صاحب فرزندی می‌شود که نامش را محمد رضا می‌گذارد. اما محمد رضا در سه سالگی ناگهان بیمار شده و فوت می‌کند و داغ بزرگی به جان میرزا می‌نشیند تا جایی که آرزوی مرگ می‌نماید و در جایی می‌گوید: «پس از دیدن داغ و ناکامـی او مرا مرگ خوشتر ازین زندگانی» طولی نکشید که به آرزویش رسید و در روز پنج‌شنبه چهارم ربیع‌الثانی سال ۱۳۰۴ هجری قمری به سرای باقی کوچ کرد.[۴][۶] او در باغ میرزا حسین خان سپهسالار در جوار حاج میرزا صفا در و در صفاییه ابن بابویه در چشمه‌علی شهر ری به خاک سپرده شد.[۲][۶][۷] خوشنویسی در دربار[ویرایش]میرزا غلامرضا اصفهانی در جوانی به حضور محمد شاه قاجار احضار شد؛ شاه که خود از خوشنویسی نستعلیق بهره داشت، خط او را آزمود و او را به معلمی فرزندانش گمارد. پس از مرگ محمد شاه ناصرالدین شاه نیز همچنان به وی توجه داشت.[۸] میرزا غلامرضا شاید تنها خوشنویسی است که هر دو خط نستعلیق و شکسته‌نستعلیق را به مهارت و استادی تمام می‌نوشته و در هر دو نیز صاحب سبک ویژهٔ خود است. شیوهٔ میرزا در خط از محکم‌ترین و قوی‌ترین شیوه‌های خوشنویسی است و کتیبه‌ها، قطعات و سیاهمشقهای وی نیز در صدر آثار خطوط شکسته و نستعلیق محسوب می‌شوند.[۲] میرزا غلامرضا اصفهانی در ترکیب‌بندی حروف و کلمات استاد بود. از آن جا که میرزا در زمان حیات نامی‌ترین استاد مسلم خوشنویسی بود، نگارش آثار بسیاری به وی سفارش داده می‌شد که برخی را به شاگردان خود سپرده (مانند کاشی‌های پیرامون بقعهٔ شیخ صدوق ابن بابویه که به محمد ابراهیم تهرانی واگذار نمود.) و تعدادی را نیز خود رقم زد که از آثار جاودانهٔ هنر خوشنویسی به‌شمار می‌روند.[۲] از بهترین نمونه‌های کتیبه‌نویسی میرزا غلامرضا کتیبه‌های مدرسه سپهسالار (مدرسه عالی شهید مطهری فعلی در میدان بهارستان تهران) است که آن را در سال ۱۳۰۱ نگاشته‌است.[۲] تعداد قابل توجهی از قطعاتی که به خط نستعلیق از میرزا غلامرضا به‌جا مانده‌است شباهت ظاهری بسیاری به سیاه‌مشق دارد. به‌طوری‌که در نگاه اول تمیز این قطعات از سیاه‌مشق شاید ممکن نباشد و بعضی از صاحبنظران به دلیل تعدد قطعاتی که به این صورت از میرزا غلامرضا به‌جا مانده‌است، عبارت «میرزا غلامرضا اصفهانی سیاه مشق نویس» را در توصیف او به‌کار برده‌اند.[۹] دربارهٔ تأثیر خط شکسته بر خط نستعلیق میرزا غلامرضا به اجمال و اختصار می‌توان موارد ذیل را بر شمرد: کوچک شدن دایره‌ها بخصوص در حرف (ی)، پیچ و تاب و چرخش و خمش پر غمزه حروف، بلندی بیش از حد معمول دنباله(م)، استفاده بجا از حروف و کلمات خرد اندام (در سیاه مشق)، کاربری نیم کشش‌های خط شکسته، در نظر داشتن تناسبات سواد و بیاض خط شکسته در ترکیب صفحه نستعلیق خصوصاً در سیاه مشق‌ها و استفاده بسیار از ارسال (از ویژگی‌های خط شکسته) در سیاه مشق نستعلیق و به‌طور کلی تسریع در حرکات دست و قلم نمود بیشتری دارند.[۶] امضا[ویرایش]میرزا غلامرضا اصفهانی اغلب آثارش را با عبارت «یا علی مدد» امضا می‌کرده‌است.[۱۰] اما رقم یا امضای میرزا در بعضی از قطعات اسم کامل او به‌اضافه «یا علی مدد» است و در بعضی فقط «یا علی مدد» یا «یا علی مددی» بدون‌نام میرزا غلامرضا ـمده‌است. در قطعاتی هم امضا به‌صورت «العبد المذنب الفقیر الحقیر غلامرضا غفرله» و «یا علی مدد.» یا به‌صورت «هو» و در سطر زیر هو، «الفقیر الحقیر المذنب غلامرضا» و بعد «یا علی مددی» یا به صورتی شبیه به آنچه ذکر شد می‌باشد.[۱۱] آوازه[ویرایش]آوازه و آثار میرزا غلام رضا مرزهای زمان و مکان را در نوردیده‌اند. و حتا در زمان حیاتش به اقصا نقاط علم رسیدند. تمام عاشقان هنر آرزوی قطعه خطی از میرزا داشتند. نظام‌الملک معروف به نظام پادشاه محلی حیدرآباد هند آثار بسیاری از میرزا غلامرضا را در کتابخانه و مجموعه‌اش نگهداری می‌کرد. دکتر مظفر بختیار نقل می‌کند که در بازار نسخه‌های خطی کاشغر مرکز ایالت ترکستان چین اثری از میرزا غلامرضا را با صحافی سنتی دیده که احتمالاً از آخرین امیر فارسی زبان آن منطقه به جای مانده بوده‌است. همچنین معیرالممالک در یادداشتی از سفرش به اروپا می‌نویسد که زمانی که از موزه تفلیس از بزرگترین مراکز هنری آن زمان دیدن می‌کرده عکس میرزا و اثری از او را در تالاری که به نام مردان بزرگ جهان مزین بوده دیده‌است.[۴] یک دهه پیش در نمایشگاه «هانگ جو» در پکن پایتخت چین استاد «سانگ» خوشنویس برجسته چینی تحت تأثیر اثری از میرزا قرار گرفت چندانکه به آرامی اما بسیار طولانی گریست و به نشان احترام با قلم موی خوشنویسی درشتش نگاشت:[۴]
آثار[ویرایش]افزون بر کتیبه‌نویسی مدرسه سپهسالار که میرزا غلامرضا آن را در سال ۱۳۰۱ نگاشته‌است آثار زیادی به خط او باقی مانده‌است، از جمله:[۲]
اشعار میرزا غلامرضا[ویرایش]میرزا شعر هم می‌سرود و تخلصش غزال بود. نظم و نثر میرزا فصیح و استادانه‌است چنان که این معنی از نوشته‌های او به خوبی بر می‌آید. در نظم و نثر شاگرد امامقلی خان قاجار بود که غارت تخلص می‌کرد و سخت به او ارادت داشته‌است. این شاگرد و استاد پیوسته با هم دمساز بوده‌اند. میرزا در یادداشت‌های خود غارت را به استادی خطاب کرده و از او به احترام یاد می‌کند و او را ابوالفضایل خوانده‌است. بعید نیست که تخلص غزال را غارت به او داده باشد لکن میرزا در اشعارش هرگز به این تخلص شعری ندارد.[۶] نمونه‌ای از شعر میرزا غلامرضا اصفهانی:
پانویس [ سه شنبه 21 مرداد 1399 ] [ 10:30 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
ابوالفتح سلطان ابراهیم میرزا یا فقیر ابراهیم بن بهرام (درگذشت ۹۸۴ ه. ق/۱۵۷۷م) متخلص به «جاهی» فرزند بهرام میرزا و نوه شاه اسماعیل صفوی است. وی همچنین ایشیک آقاسی باشی، شاعر، نقاش، موسیقی‌دان، خوشنویس و استاد در بسیاری از فنون بود.[۱] زندگی و فرمانروایی[ویرایش]او اواخر ذی الحجه سال ۹۴۶ ه.ق به دنیا آمد و از کودکی مورد توجه شاه تهماسب بود. ابراهیم میرزا در جوانی همسر گوهرسلطان بیگم دختر شاه تهماسب بود.[۲] بعد از دامادی منصب «شاه ایالت خراسان» به او تفویض شد و ۱۲ سال فرمانروایی خراسان را به عهده داشت. پس از مرگ شاه تهماسب اول توسط شاه اسماعیل دوم به قتل رسید. پیکر او را به دستور شاه اسماعیل تجهیز و تکفین کرده، در آستانه امامزاده حسین قزوین نزدیک دیگر شاهزادگانی که در همان اوقات به هلاکت رسیده بودند، به خاک سپردند.[۳] زندگی هنری[ویرایش]ابراهیم میرزا علاوه بر تسلط بر علوم متداول آن زمان در موسیقی و نوازندگی نیز استاد بود و این فنون را از مولانا قاسم قانونی موسیقی‌دان آن عهد فراگرفته بود و چند ساز، به خصوص تنبور را خوب می‌نواخت. در طراحی و نقاشی هنرمندی شایسته بود و گروهی از نقاشان برجسته نیز از تشویق و تربیت او بهره‌ور بودند. او همچنین در تیراندازی، شنا، چوگان، قپق اندازی و شطرنج مهارت داشت. وی در سازتراشی، زهگیرتراشی، بهله دوزی، طنبورسازی، صحافی و تذهیب، عکس سازی و رنگ‌آمیزی و زرگری، حتی در طباخی و پختن انواع نان‌ها و شیرینی‌ها استاد بود. در درودگری و خاتم‌بندی نیز دست داشت.[۴][۵] هرگز شراب نمی‌نوشید، ولی به فلونیا و تریاک اعتیاد داشت.[۶] ابراهیم میرزا به فارسی و ترکی شعر می‌سرود و نمونه‌های گوناگون از سروده‌های او را تذکره‌نویسان نقل کرده‌اند.[۷] دیوان کامل اشعار او را پس از قتلش، توسط دخترش گوهر شاد خانم گرد آوری شد. نسخه‌ای نفیس از این دیوان به خط جمال مشهدی از خوشنویسان آن عصر، در کتابخانه کاخ گلستان موجود است که در ۹۸۹ ه.ق یعنی ۵ سال پس از کشته شدن شاعر کتابت شده‌است.[۸][۹] در میان شاهزادگان ممتاز و به همنشینی با شاعران و ادیبان و هنرمندان علاقه‌مند بود و کمتر شاهزاده‌ایی مانند او به جامعیت علوم و هنر و فنون دیده نشده‌است.[۱۰] ابراهیم میرزا گذشته از آنکه خود شاعر و هنرمند بود، گروهی از هنرمندان و شاعران را در دربار خود گردآورد. او ازسال ۹۶۴ تا ۹۸۲ ه.ق کارگاهی درمشهد تأسیس کرد و علاوه بر هنرمندان مقیم خراسان تعدادی از هنرمندان تبریز را به خدمت گرفت[۱۱] که آثار زیبائی از خود به یادگار گذاشتند. کتابخانه بزرگ او در مشهد مجمع و محل کار جمعی از این اشخاص بود. وی به نوازندگان مشهور و موسیقی‌دانان نیز توجه و عنایت خاص داشت. در کتابخانه او همواره هنرمندان گرد می‌آمدند و او پیوسته مقیم و ملازم آنان بود. از جمله شاعران و هنرمندانی که در دستگاه ابراهیم میرزا می‌زیسته و از پشتیبانی وی برخوردار بوده‌اند، خواجه حسین ثنائی مشهدی، میرزا قلی میلی هروی، شیخ رباعی، عبدی گونابادی، میروجیه‌الدین خلیل‌الله، عبدی تورانی، مولانا عیشی، شیخ محمد سبزواری، عبدالله مذهب شیرازی، علی اصغر کاشی، سلطان محمود طنبوره‌ای و مولانا قاسم قانونی را می‌توان نام برد.[۱۲] مجموعه آثار هنری که او گردآورد مشهور است و شامل خطوط خوشنویسان، مصوران، جواهرات و چینی بود. مرقع او مشهور به مرقع ابراهیم میرزا صفوی است. سلطان ابراهیم میرزا صفوی در نستعلیق شاگرد مالک دیلمی بود و شیوه میرعلی هروی را دنبال می‌کرد. او خط جلی (درشت) را بسیار خوش می‌نوشت و کتابت را هم خفی (ریز) می‌نوشت. رقم یا امضاء او «فقیر ابراهیم» یا «فقیر ابراهیم بن بهرام» بوده‌است. اثری از سلطان ابراهیم میرزا صفوی در موزه خط و کتابت میرعماد از مجموعه کاخ‌موزه‌های سعدآباد با این مشخصات موجود است: قطعه خط دورو، بخشی از یک مرقع، به‌خط نستعلیق، قلم خوش، ۳ دانگ به شیوه میرعلی هروی، نگارش موربی و چلیپایی و رنگین نویسی، تزئین متن رنگین‌نویسی با نقوش تشعیری، حواشی مجدول الوان و حاشیه تشعیر، مکتب تزئین صفوی، رقم ابراهیم، محمد حسین، قرن ۱۰ ه. ق، ابعاد ۵/۳۷ × ۵/۲۴، ش. ر (گ/م: ۳۹۰)، ش. ا (۳۶۰۸ – ۱۹۶۳). نگارخانه [ چهارشنبه 15 مرداد 1399 ] [ 09:54 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ چهارشنبه 15 مرداد 1399 ] [ 08:58 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ چهارشنبه 15 مرداد 1399 ] [ 08:57 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
رستم‌علی خراسانی(تغییرمسیر از رستم علی خراسانی) مولانا رستم علی خراسانی از خوشنویسان و نستعلیق نویسان سده دهم هجری است. او خواهرزاده کمال‌الدین بهزاد نقاش پر آوازه بود. خط نستعلیق را خوش می‌نوشت و در کتابت خفی و جلی مهارت داشت.[۱] رستم‌علی به قولی در هرات نشو و نما یافت و در دربار سلطان حسین بایقرا به کتابت مشغول بود و پس از زوال سلطنت او به فارس رفت.[۲] رستم علی در ابتدا برای بهرام میرزا صفوی کار می‌کرد پس از درگذشت این شاهزادهٔ صفوی، در سنین پیری، به‌مدت هفت سال در کتابخانه فرزندش ابوالفتح سلطان ابراهیم میرزا، در مشهد به‌کار کتابت مشغول بود.[۱] وی به همراه مولانا مالک دیلمی، محب‌علی (مسئول کتابخانه و پسرش)، شاه محمود نیشابوری، و ملا عیشی هروی مشغول نوشتن نسخه خطی هفت اورنگ جامی شد. این کتاب از مشهورترین نسخه‌های خطی است و اکنون در نگارخانه فری‌یر در واشنگتن است. اتمام این کتاب با بیست و هشت مینیاتوری که دارد نه سال طول کشید.[۳] در کتاب «مناقب هنروران» آمده که از شاگردان سلطانعلی مشهدی بوده‌است و مؤلف «قواعدالخطوط» شیوه او را به سلطانعلی مشهدی نزدیک می‌داند.[۱] او را از نزدیکان شاه محمود نیشابوری ذکر کرده‌اند. از شاگردان برجسته او می‌توان به فرزند هنرمندش، محب‌علی نایی، اشاره کرد.[۲] درمورد مکان و زمان درگذشت رستم‌علی اختلافاتی وجود دارد: عده‌ای معتقدند در هرات در جوار قبر کمال‌الدین بهزاد در سال ۹۴۲ ق دفن شده، و عده‌ای دیگر مدفن وی را در هرات و درگذشتش را در حدود سال ۹۳۵ تا ۹۴۲ ق ذکر کرده‌اند، اما مولف «گلستان هنر» مرقد وی را در جنب مزار سلطانعلی مشهدی دانسته و سال درگذشت وی را ۹۷۰ ق در مشهد ذکر کرده‌است.[۲] پانویس [ سه شنبه 14 مرداد 1399 ] [ 05:18 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ سه شنبه 14 مرداد 1399 ] [ 05:16 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ سه شنبه 14 مرداد 1399 ] [ 05:15 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ سه شنبه 14 مرداد 1399 ] [ 05:15 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ سه شنبه 14 مرداد 1399 ] [ 05:11 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
سید علی تهرانی(تغییرمسیر از میر سید علی تهرانی) میر سید علی تهرانی معروف به علی حسینی از خوشنویسان و نستعلیق‌نویسان قرن سیزدهم هجری بوده است. او پدر میرحسین خوشنویس و استاد میرزا غلام رضا اصفهانی، هر دو از مشاهیر خوشنویسی عهد قاجار، بوده است. منابع [ دوشنبه 13 مرداد 1399 ] [ 11:36 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ دوشنبه 13 مرداد 1399 ] [ 11:31 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ دوشنبه 13 مرداد 1399 ] [ 11:29 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ دوشنبه 13 مرداد 1399 ] [ 11:28 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
عبدالله ترمذی(تغییرمسیر از میر عبدالله ترمذی) میر عبدالله ترمذی (یا ترمدی) از فرزندان شاه نعمت‌الله ولی، از خوشنویسان و شاعران اواخر قرن دهم و اوایل یازدهم در دربار اکبرشاه و جهانگیر از پادشاهان گورکانی هند بوده است. تخلص وی «وصفی» است و خطاب «مشکین قلم» داشت. او همیشه «عبدالله مشکین قلم» رقم می‌زده و در سال ۱۰۲۵ه. ق درگذشته است. منابع [ یکشنبه 12 مرداد 1399 ] [ 12:08 ق.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
 [ یکشنبه 12 مرداد 1399 ] [ 12:06 ق.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ یکشنبه 12 مرداد 1399 ] [ 12:05 ق.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
میرحسین خوشنویسمیرحسین خوشنویس یا میر سید حسین خوشنویسباشی (درگذشت ۱۳۰۳ ه. ق) فرزند سید علی تهرانی معروف به علی حسینی بود. او اغلب آثارش را با نام میرحسین رقم می‌زد و از خوشنویسان دوره ناصری و از نستعلیق‌نویسان زبردست است که در سیاه‌مشق‌نویسی آثار بدیعی ایجاد کرده‌است. برخی میرحسین را اهل قم[۱] و برخی تهرانی[۲] خوانده‌اند اما در اثر اقامت طولانی در تبریز به آقاسیدحسین ترک یا خوشنویسباشی تبریزی معروف شده‌است. چنانچه در «الماثروالآثار» آمده او هنگام ولیعهدی مظفرالدین شاه که از تهران به تبریز رفت به همراه ولیعهد و با سمت معلمی او تهران را ترک گفته و در تبریز اقامت گزید. او شاگردان بسیار تربیت کرد و در سال ۱۳۰۳ هجری قمری بدرود حیات گفت.[۳] دکتر مهدی بیانی درگذشت او را سال ۱۳۰۰ ه. ق در تبریز ذکر کرده‌است.[۲] [ شنبه 11 مرداد 1399 ] [ 12:26 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
[ شنبه 11 مرداد 1399 ] [ 12:25 ب.ظ ] [ حیدر امیرپور ]
|
درباره وبلاگ  سلام عزیزان بازدید کننده ممنون از اینكه از وبلاك خوشنویسی -هنر- حیدر امیرپور دیدن میفرمائید باتشکر امیرپور
لینک های مفید | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| [ قالب وبلاگ : ایران اسکین ] [ Weblog Themes By : iran skin] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
